Lintjesregen 2022

Hieronder vindt u een samenvatting van de verdiensten per gedecoreerde.

Lid in de Orde van Oranje - Nassau

De heer H. (Henk) de Breij (76 jaar)

Al ruim veertig jaar zet de heer Henk de Breij zich met hart en ziel in voor kerk en samenleving in binnen- en buitenland. Hij is zeer actief binnen de Baptisten Gemeenschap. Eerst in Zwolle en tot op heden in Kampen. Een groot deel van zijn vrijwilligerswerk bestaat ook uit het bieden van hulp aan Oost-Europa.

Eind jaren zeventig werd Henk de Breij lid van de Baptisten Gemeente Zwolle. Vanaf het eerste uur was hij een zeer actief en betrokken lid. Hij sloot zich aan bij de Beheercommissie van het kerkgebouw en werd later aangesteld als leider van de zondagschool. Dat Henk de Breij breed inzetbaar was blijkt wel uit het feit dat hij jarenlang dirigent was van het mannenkoor en het dubbel mannenkwartet van de kerkgemeente.

Na de val van het IJzeren Gordijn kwam al snel de goederenhulp aan Oost-Europa op gang. Vanuit de Unie van Baptisten Gemeenten in Nederland werd het initiatief genomen om hulp te bieden aan noodlijdende gemeenten aldaar. Onder leiding van Henk de Breij werden ook binnen de Baptisten Gemeente Zwolle vrijwilligers samengebracht en voorbereidingen getroffen om hulp te bieden. Toen de hulpverlening steeds omvangrijker werd, werd besloten deze onder te brengen in een onafhankelijke stichting. Op 1 maart 1993 was stichting Ro-Charis een feit, met Henk de Breij en zijn echtgenote aan het roer. Samen met nog een aantal actieve leden wisten zij een stevige basis te vormen en Oost-Europa van de broodnodige zorg en hulp te voorzien.

Begin 2000 werd het echtpaar De Breij lid bij de Baptisten Gemeente Kampen. Ook hier wist Henk de Breij al snel zijn kwaliteiten in te zetten voor kerkgenoten. Zijn financiële kennis en werkervaring bij de Belastingdienst kwamen hem daarbij goed van pas.

De laatste jaren is Henk de Breij mantelzorger voor zijn echtgenote, maar dat neemt niet weg dat de kerkgemeenschap nog steeds een beroep op hem kan doen.

Mevrouw N. (Nel) van der Maden – van der Zouwen (78 jaar)

Zij “doet” haar werk, omdat zij haar werk is. Een uitspraak die mevrouw Nel van der Maden - Van der Zouwen bij uitstek typeert. Want zij is een buitengewoon maatschappelijk actieve en betrokken vrouw die veel voor mensen betekent. Aanvankelijk was zij bestuurlijk vrijwillig actief in het onderwijs. Later en tot op heden is zij dat binnen de kerk en de zorg. Eind jaren zeventig pakte Nel van der Maden in haar toenmalige woonplaats Arnhem vrijwilligerswerk op. Dat begon op de Lombokschool, de basisschool van haar kinderen, waar zij haar muzikale talent inzette en waar zij al gauw toetrad tot het schoolbestuur.

Als secretaris speelde zij een belangrijke rol in de fusie en het behoud van een zelfstandige kleuterschool en basisschool. Daarbij wist zij de nodige weerstand bij diverse partijen weg te nemen en de toekomst van de scholen als zelfstandige school veilig te stellen.

Enkele jaren later werd zij lid van de Oudercommissie van het Haags Lyceum De Populier en vervolgens van de Commissie van Toezicht en Advies. Ook hier trok Nel van der Maden bestuurlijk werk naar zich toe en werd zij onder meer voorzitter van de commissie. Al gauw werd zij benoemd tot lid van het hoofdbestuur van de Vereniging voor Christelijk Voortgezet Onderwijs in Den Haag, waarvan de laatste vier jaar als algemeen adjunct.

In 1995 verhuisde het gezin naar Zwolle waar Nel van der Maden zich toelegde op kerkelijk werk. Bij De Hoeksteen (PKN) was zij jarenlang betrokken bij de muzikale vieringen. Later raakte zij ook hier bestuurlijk betrokken en werd zij ambtsdrager. Zij vervulde binnen de kerkelijke gemeenschap in alle opzichten een verbindende rol.

Ook verpleeghuis Het Zonnehuis mocht in de afgelopen jaren op de toewijding en inzet van Nel van der Maden rekenen. Iedere vrijdag nam zij het zanguurtje voor haar rekening, tot vreugde van velen.

In de coronaperiode bleek dat Nel van der Maden behalve muzikaal, ook digitaal vaardig is. In een tijd waarin digitale samenkomsten de manier waren/zijn om met elkaar in verbinding te blijven, is dat goud waard. De online diensten worden grotendeels door haar samengesteld. Vermeldenswaardig is ook haar jarenlange inzet als buitengewoon ambtenaar van de burgerlijke stand bij de gemeente Zwolle. Ook uit deze vrijwillige functie blijkt haar liefdevolle persoonlijke aandacht voor mensen.

De heer C. (Cor) van Beesten (63 jaar)

Cor van Beesten wordt omgeschreven als een bijzonder integer mens met een groot hart voor mens en dier. Hij zet zich daar met grote toewijding voor in, zowel in zijn werk als daarbuiten. Sinds 1995 is hij werkzaam bij De Ambelt. Als leraar-ondersteuner is hij dagelijks intensief bezig met het reilen en zeilen op de schoollocatie. Van daaruit doet hij veel extra’s voor leerlingen en collega’s, allemaal in eigen tijd.

In zijn functie van leraar-ondersteuner van De Ambelt begeleidt Cor van Beesten groepjes leerlingen tijdens praktische werkzaamheden in het groen of op de kinderboerderij. Hij werkt daarbij zowel met leerlingen in het Voortgezet Speciaal Onderwijs als in het Primair Speciaal Onderwijs. Deze leerlingen van uiteenlopende leeftijd voelen zich geweldig op hun gemak bij hem. Met compassie en veel geduld leert hij de kinderen en jongeren in zichzelf te geloven. Daarmee draagt hij bij aan hun zelfvertrouwen. Met kleine stapjes durven de kinderen steeds wat meer. Enkele leerlingen die extra zorg nodig hebben, steunt hij door ze één op één begeleiding te geven. Belangeloos en buiten werktijd.

Daarnaast is Cor van Beesten beheerder van de kinderboerderij die hoort bij de onderwijsinstelling. Hij verzorgt de dieren en onderhoudt de boerderij met veel liefde en aandacht. Bij de verzorging van de dieren betrekt hij actief de kinderen van de school. Spelenderwijs leren zij om zich cognitief en sociaal-emotioneel optimaal te ontwikkelen. ’s Avonds en in de weekends gaat voor Cor van Beesten de zorg voor de dieren gewoon door. Zijn werkzaamheden, betrokkenheid en dienstbaarheid voor De Ambelt ontstijgen zijn taakomschrijving.

Ook zet hij zich op vrijwillige basis in voor de Emmaus kerkgemeenschap en voor de mensen in zijn naaste omgeving in zijn woonwijk Berkum.

De heer B. (Ben) Braskamp (81 jaar)

‘Mensen waar de samenleving door gedragen wordt’. Het is een omschrijving die van toepassing is op de heer Ben Braskamp en hem ook toekomt. Want hij is een man waar je van op aan kunt en waarop je kunt bouwen. Eén die voor iedereen klaar staat binnen en buiten de hechte gemeente van de Opstandingskerk (Gereformeerde Kerk vrijgemaakt Zwolle – Noord). Al bijna vijftig jaar zet hij zich met ziel en zaligheid voor deze kerkgemeenschap in. Daarnaast is hij actief bij de Vrijwilligerscentrale Zwolle Doet!.

Als koster van de Opstandingskerk is Ben Braskamp de steunpilaar van de kerk. Vele dagelijkse werkzaamheden pakt hij geruisloos op. Ongemerkt brengt hij heel wat uren door in de kerk. Het klaarzetten van apparatuur voor een vergadering, het ontvangen van bezoekers en genodigden, het aanwezig zijn bij rouw- en trouwdiensten, het afhandelen van facilitaire zaken en het bezorgen van de collecteopbrengst bij de bank.

Naast de kerkelijke activiteiten maakt Ben Braskamp zich al bijna 15 jaar sterk en onmisbaar voor de vrijwilligerscentrale Zwolle Doet! Deze organisatie bestaat uit verschillende onderdelen, waaronder de Buurthulppost. Een dertigtal vrijwilligers doen boodschappen en klusjes voor eenzame ouderen. Ben Braskamp is vanaf dag één actief binnen de Buurthulppost.

Mevrouw K. (Klazien) Helder – Corporaal (72 jaar)

Mevrouw Klazien Helder - Corporaal is een sociale spin in het web. Voor de kerk, voor de zorginstelling en voor gezinnen in haar woonwijk Berkum. Zij helpt waar dat nodig is. Sinds de jaren negentig verzorgt zij het secretariaat voor de Protestantse Gemeente in Berkum, later kwam daar de ledenadministratie bij. Ook voor verzorgingshuis Berkumstede verzet zij bergen administratief en secretarieel werk. Bovendien was zij oppas voor een aantal kinderen waarvoor zij nu een oma-rol vervult.

Begin jaren negentig sluit Klazien Helder zich aan bij de Protestantse Gemeente De Hoofdhof in Berkum waar zij al jaren de complete ledenadministratie en het secretariaat voor haar rekening neemt. Dat doet zij tot op de dag van vandaag met grote accuratesse. Inmiddels heeft zij ook andere taken binnen de Protestantse Gemeente Berkum opgepakt. Zo ondersteunt zij het kernteam van Beheer en Financiën bij de jaarlijkse actie Kerkbalans, stelt zij het ledeninformatieboekje samen en stuurt zij op persoonlijke titel kaarten naar zieken in de gemeente of brengt hen een presentje. Vanaf 2000 verzorgt zij het maandelijkse Kerkblad van de Hoofdhof. Naast al deze taken is zij ook hulpkoster en eerste contactpersoon voor de predikant, de gastpredikanten, het pastorale team, de diaconie en de organisten.

Ook Verzorgingshuis Berkumstede kan al jaren op haar inzet rekenen. Zij is er de spin in het web. Toegewijd en met enthousiasme verzet zij bergen werk. Zo houdt zij o.a. het vrijwilligersbestand bij, is zij secretaresse van de cliëntenraad, coördineert zij de huiswinkel in Berkumstede, maakt zij het informatieblad, bezorgt zij warme maaltijden en neemt zij vele andere administratieve en secretariële taken op zich. Dit combineerde ze jarenlang met het oppassen bij twee gezinnen. Ook dat deed ze met liefde en plezier.

Mevrouw M.L. (Riet) Broekroelofs – van Hartingsveldt (81 jaar)

Mevrouw Riet Broekroelofs is een maatschappelijk betrokken vrouw die zich al tientallen jaren onvermoeibaar inzet voor mensen die kampen met tegenslag in het leven. Of het nu gaat om een ongeplande zwangerschap, armoede of financiële problemen, zij is er voor iedereen die dat nodig heeft. Want voor Riek Broekroelofs is ieder leven waardevol en verdient ieder leven aandacht en bescherming. Het is haar grote drijfveer om zich in te zetten voor de samenleving.

In haar werkzame leven was zij verpleegster bij zorginstelling Innoforte. Na haar pensioen bleef zij als vrijwilliger aan de instelling verbonden. Naast haar werk zette Riet Broekroelofs zich vanaf begin jaren tachtig jarenlang regionaal en landelijk in voor de Vereniging ter Bescherming van het Ongeboren Kind (VBOK). Met toewijding en daadkracht richtte zij zich op preventieactiviteiten in het kader van onbedoelde zwangerschappen. Vanuit de overtuiging dat ieder mens, en dus ook het ongeboren kind, kwetsbaar en waardevol is.

Gevangenenzorg Nederland is er voor gevangen en hun familie om samen te werken aan herstel. Al sinds 2003 kan Gevangenenzorg Nederland op de inzet van Riet Broekroelofs rekenen. Want voor haar is het leven een kostbaar geschenk dat bescherming en respect verdient en kent criminaliteit alleen maar verliezers, zowel bij de daders als de slachtoffers. Daarnaast begeleidt ze de achterblijvers: ze helpt families om te gaan met de gevangenschap van een dierbare.

Een andere doelgroep die tussen wal en schip valt in de samenleving zijn de dak- en thuislozen. Al ruim twaalf jaar is zij actief voor stichting Het Passion, een organisatie die dak- en thuislozen rust, bezinning en verzorging biedt. Door haar jarenlange ervaring met mensen die tegenslag kennen in het leven is Riet Broekroelofs ook voor deze instelling van grote waarde.

De Voedselbank Arnhem en Bible League Nederland kennen Riet Broekroelofs ook al zo’n 20 jaar als trouwe vrijwilliger. Op haar 79ste verhuisde zij naar Zwolle om dichterbij de kinderen te wonen. Ook in Zwolle heeft zij zich inmiddels aangesloten bij goede doelen, zoals de Kringloopwinkel van Red een Kind.

De heer H. (Henk) Noordman (71 jaar)

Al ruim veertig jaar is Henk Noordman EHBO’er en hulpverlener in hart en nieren. Begin jaren zeventig startte hij als vrijwilliger bij de plaatselijke EHBO- vereniging in Zwolle waar hij werd ingezet bij festivals en evenementen. In 1988 werd hij lid van de Koninklijke Nederlandse Vereniging EHBO afdeling Zwolle. Hij startte met de ledenadministratie, maar werd in 1989 bestuurlijk actief als penningmeester. Nog steeds vervult hij beide functies met toewijding en precisie.

Binnen het KNV Zwolle werd Stichting Bedrijfsopleidingen Eerste Hulpverlening Zwolle opgericht. Henk Noordman is als medeoprichter vanaf het eerste uur betrokken. Hij levert maatwerk voor het onderwijsaanbod eerste hulpverlening voor bedrijven en instellingen. Ook hier heeft hij de ledenadministratie onder zijn hoede en is hij penningmeester. Daarnaast is hij binnen de KNV Zwolle betrokken bij het Automatische Externe Defibrillator (AED) project in Zwolle e.o. Hij helpt bij de planning van de opleidingen en schuift als adviseur aan bij overleggen met docenten en de gemeente Zwolle voor evenementen.

Voor het KNV District Overijssel is hij meerdere periodes als penningmeester actief geweest. In die hoedanigheid werd hij afgevaardigd in de Landelijke Verenigingsraad (Raad van Advies). Ook vervulde hij tijdelijk bestuursfuncties bij andere verenigingen als daaraan behoefte was. In mei 2022 beoogt de landelijke KNV EHBO twee belangrijke projecten af te ronden waarbij Henk Noordman is betrokken. Een is de statutenwijziging waarbij hij plaatselijke afdelingen intensief ondersteunt. Daarnaast is hij projectleider van een groep die nadenkt over een nieuwe landelijke structuur.

Henk Noordman weet naast dit alles ook nog tijd vrij te maken voor Stichting Hulpverleners Magazine. Het magazine dat overheid en publiek informeert en enthousiasmeert over nut en noodzaak van vrijwillige hulpverlening. Ook is hij al vele jaren actief binnen de Christelijk Gereformeerde Kerk Zwolle als ouderling en hulpkoster. Afgelopen jaren is Henk Noordman ook vrijwilliger geworden in het Academiehuis Grote Kerk.

Mevrouw H. (Hetty) van der Honing – Tromp (74 jaar)

Mevrouw Hetty van der Honing - Tromp is een actieve en verzorgend ingestelde vrouw. Naast de mantelzorg voor haar echtgenoot zet zij zich vrijwillig in voor de Parkinson Vereniging, Platform Mantelzorg Overijssel en Woonvereniging Westerveldse Aa.

Hetty van der Honing was al gauw bestuurlijk actief als lid, secretaris en voorzitter van de Woonvereniging Westerveldse Aa. Tegenwoordig onderhoudt zij de gezamenlijke groentetuin en is zij sinds april 2020 penningmeester.

Eind jaren negentig krijgt het echtpaar Van der Honing een grote tegenslag te verwerken als blijkt dat mijnheer Van der Honing aan Parkinsonisme lijdt. Hetty van der Honing staat iedere dag klaar om haar man te verzorgen. Zij heeft in de beginjaren naast de mantelzorg voor haar man nog doorgewerkt. In 2012 ging zij met vervroegd pensioen, omdat haar werk in het onderwijs niet meer te combineren viel met de rol van mantelzorger. Door de ziekte van haar man kwam waardevol en dankbaar vrijwilligerswerk op haar pad.

Als lid van Platform Mantelzorg Overijssel werd het Hetty van der Honing al snel duidelijk dat er in Zwolle behoefte was aan een organisatie die mantelzorg op de kaart zette. In 2010 richtte zij de Mantelzorgadviesraad op, waarvan zij tevens voorzitter werd. Zij maakte het tot speerpunt van de adviesraad zorgaanbieders te laten inzien dat mantelzorgers een volwaardige partij zijn naast de zorgvrager. Daarnaast was het voor haar zaak dat de adviesraad werd betrokken bij het opstellen en uitvoeren van gemeentelijk mantelzorgbeleid. In 2016 droeg Hetty van der Honing het voorzittersstokje over.

De Parkinson Vereniging kan ook al jaren op de inzet van Hetty van der Honing rekenen. De eerste jaren was zij actief binnen de werkgroep Parkinsonismen waar zij bijeenkomsten organiseerde waarbij lotgenoten kennis en ervaring met elkaar konden uitwisselen. Enkele jaren later werd Hetty van der Honing ook actief in haar regio als coördinator van het Parkinson Café Zwolle. Het is dé plek in Zwolle waar mensen met Parkinson(ismen) naasten en belangstellenden kunnen ontmoeten en ervaringen kunnen uitwisselen. Hetty van der Honing was als coördinator jarenlang het aanspreekpunt voor leden. Ook zorgde zij voor sprekers en publicaties in de pers. Nog steeds is zij uitstekend op de hoogte van landelijke ontwikkelingen en nieuwe inzichten rondom de ziektes Parkinson en Parkinsonisme.

Mevrouw Y.C.M. (Yvonne) Groot Bramel – Ruitenberg (77 jaar)

Yvonne Groot Bramel – Ruitenberg heeft vele generaties Zwollenaren leren zwemmen en legde in Zwolle de basis voor het synchroonzwemmen. Als echt verenigingsmens zet zij zich al bijna 50 jaar in voor de zwemwereld. Dat begon bij Bad- en Zwemvereniging Zwartewater (BZZ), de voorloper van SWOL1894 waar zij zich sinds 1974 voor inzet. Zelf woonachtig aan de IJssel bij Zwolle zag zij de noodzaak en het belang in van goed kunnen zwemmen. Zeker in een waterrijk land als Nederland. Zodra haar eigen kinderen hun zwemdiploma’s hadden, nam zij ze mee naar de zwemvereniging. Want leren zwemmen stopt voor haar niet met het behalen van je zwemdiploma’s.

In 1974 werd zij lid van SWOL1894. Yvonne Groot Bramel gaf bij het bestuur aan dat ze aan het bad wilde staan om te trainen, omdat ze toch bleef wachten op haar dochter. Vanaf dat moment trainde zij de allerkleinsten die net hun zwemdiploma hadden behaald. Week in week uit en tot op de dag van vandaag, staat zij bij het bad. De zwemvereniging is haar tweede thuis. Ze leert de jeugd zelfverzekerd te worden in het water en brengt ze met veel liefde en geduld zwemvaardigheid bij.

Al snel kwam daar het organiseren van andere kinderactiviteiten bij zoals Sinterklaas, wedstrijdjes en andere leuke dingen. Toen de kinderen klein waren en naast het zwemmen op paardrijles gingen bij Rijden Is Kunst, schoot ze als vanzelfsprekend ook deze vereniging te hulp.

Nu bijna 50 jaar later, traint zij nog steeds iedere week de jongste jeugd bij de zwemvereniging. Zij is een zeer ervaren trainer die de basisgroep van SWOL1894 de kneepjes van de zwemsport bijbrengt. Zodat deze groep vervolgens kan doorstromen naar een van andere disciplines binnen de vereniging zoals Wedstrijdzwemmen, Waterpolo, Synchroonzwemmen of Masters- en conditiezwemmen. Nooit slaat Yvonne Groot Bramel een training over en ook is ze altijd bereid om voor collega-trainers in te vallen. Haar grootste uitdaging is dat kinderen het water leren beheersen in plaats van dat het water de kinderen beheerst. Met haar toewijding en deskundigheid brengt zij generaties kinderen zwemvaardigheid en liefde voor de zwemsport bij.

Mevrouw E. (Eefje) Broer – van Meurs (35 jaar)

Amper negentien jaar zijn studiegenoten Eefje Broer - Van Meurs en Elske van der Vliet – Van de Glind als zij diepgeraakt worden door de zware leefomstandigheden van weeskinderen en straatkinderen in La Paz, Bolivia. Beiden lopen er stage voor hun opleiding Sociaal Pedagogische Hulpverlening (SPH) aan de Hogeschool Windesheim. Bij thuiskomst wisten ze het zeker: zij wilden blijvend van betekenis zijn voor arme kinderen in Bolivia, zij wilden het verschil maken en de toekomst van de allerarmste kinderen verbeteren. Op twintigjarige leeftijd voegen Eefje Broer en Elske van der Vliet de daad bij het woord en richten zij Stichting Esperanza Bolivia op.

In 2004 startten Eefje Broer en Elske van der Vliet aan de SPH opleiding van de Hogeschool Windesheim in Zwolle. In het derde jaar van de opleiding springen zij samen in het diepe door een uitdagende stage in een weeshuis in Bolivia aan te gaan. In het weeshuis konden zij hun kennis goed inzetten en blijkt dat ze over veel doorzettingsvermogen beschikken. De situatie daar is uitermate schrijnend.

In 2006 gaat hun wens in vervulling met de oprichting van de eigen Stichting Esperanza Bolivia. De stichting staat voor hoop op een betere toekomst voor de kinderen in Uypaca. Beiden zijn vastberaden ook een huis van hoop ‘Casa Esperanza’ te gaan bouwen. Zij zetten hun netwerk in en breiden het uit om de stichting een vliegende start te geven. In 2008 ontvangen zij de plannen voor Casa Esperanza. Alles is volledig uitgewerkt door lokale bouwkundigen in nauwe samenspraak met de lokale bevolking. Intussen ronden beiden hun studie af en storten zij zich op de arbeidsmarkt. Ze vinden allebei al snel een baan in de sociaal pedagogische hulpverlening. In 2010 is het zo ver; de bouw van het huis kan beginnen. Het huis van Hoop wordt in 2011 feestelijk geopend. Vanaf dat moment verblijven er doordeweeks 14 tot 20 kinderen in het logeerhuis. Zij vinden er een veilige plek om op te groeien en krijgen er voedzame maaltijden, structuur, onderwijs en huiswerkbegeleiding.

In de loop der jaren weten Eefje en Elske het huis en het terrein te verduurzamen; er wordt een speeltuin aangelegd, een kas gebouwd en een watertoren gemaakt. Veel van hun eigen tijd investeren zij in de ontwikkeling van Casa Esperanza en de stichting. Ieder vrij uurtje zijn zij bezig met hun levenswerk. Ook toen hun eigen privélevens drukker werden vanwege studie en kinderen, bleef het goed draaiende houden van Casa Esperanza een prioriteit.

De stichting kwam echter na de vliegende start in een lastige financiële positie door stijgende kosten en verzadiging van fondswerving. Hierdoor kon het huis niet blijven draaien. Na grondig onderzoek ging Stichting Esperanza een vruchtbare samenwerking aan met de Duitse stichting BHKW. Deze nam de dagelijkse leiding over en draagt nu samen met Stichting Esperanza Bolivia de financiële lasten. Beide vrouwen blijven inhoudelijk betrokken en denken mee over pedagogische methodes. Voorlichting is voor hen een speerpunt.

Nu de stichting vijftien jaar bestaat, het huis tien jaar staat en 70.000 maaltijden zijn verstrekt gaan de eerste kinderen het huis uit om te studeren. Hun verhalen over wat Eefje Broer en Elske van der Vliet voor hen betekend hebben leven voort. De inzet van beide vrouwen voor een volgende generatie kinderen gaat onverminderd door.

Eefje Broer en Elske van der Vliet zijn landelijk de jongste vrouwen die dit jaar een Koninklijke onderscheiding ontvangen.

Mevrouw C.A. (Elske) van der Vliet – van de Glind (35 jaar)

Amper negentien jaar zijn studiegenoten Elske van der Vliet – Van de Glind en Eefje Broer - Van Meurs als zij diepgeraakt worden door de zware leefomstandigheden van weeskinderen en straatkinderen in La Paz, Bolivia. Beiden lopen er stage voor hun opleiding Sociaal Pedagogische Hulpverlening (SPH) aan de Hogeschool Windesheim. Bij thuiskomst wisten ze het zeker: zij wilden blijvend van betekenis zijn voor arme kinderen in Bolivia, zij wilden het verschil maken en de toekomst van de allerarmste kinderen verbeteren. Op twintigjarige leeftijd voegen Eefje Broer en Elske van der Vliet de daad bij het woord en richten zij Stichting Esperanza Bolivia op.

In 2004 startten Elske van der Vliet en Eefje Broer aan de SPH opleiding van de Hogeschool Windesheim in Zwolle. In het derde jaar van de opleiding springen zij samen in het diepe door een uitdagende stage in een weeshuis in Bolivia aan te gaan. In het weeshuis konden zij hun kennis goed inzetten en blijkt dat ze over veel doorzettingsvermogen beschikken. De situatie daar is uitermate schrijnend.

In 2006 gaat hun wens in vervulling met met de oprichting van de eigen Stichting Esperanza Bolivia. De stichting staat voor hoop op een betere toekomst voor de kinderen in Uypaca. Beiden zijn vastberaden ook een huis van hoop ‘Casa Esperanza’ te gaan bouwen. Zij zetten hun netwerk in en breiden het uit om de stichting een vliegende start te geven. In 2008 ontvangen zij de plannen voor Casa Esperanza. Alles is volledig uitgewerkt door lokale bouwkundigen in nauwe samenspraak met de lokale bevolking. Intussen ronden beiden hun studie af en storten zij zich op de arbeidsmarkt. Ze vinden allebei al snel een baan in de sociaal pedagogische hulpverlening.

In 2010 is het zo ver; de bouw van het huis kan beginnen. Het huis van Hoop wordt in 2011 feestelijk geopend. Vanaf dat moment verblijven er doordeweeks 14 tot 20 kinderen in het logeerhuis. Zij vinden er een veilige plek om op te groeien en krijgen er voedzame maaltijden, structuur, onderwijs en huiswerkbegeleiding. In de loop der jaren weten Eefje en Elske het huis en het terrein te verduurzamen; er wordt een speeltuin aangelegd, een kas gebouwd en een watertoren gerealiseerd. Veel van hun eigen tijd investeren zij in de ontwikkeling van Casa Esperanza en de stichting. Ieder vrij uurtje zijn zij bezig met hun levenswerk. Ook toen hun eigen privélevens drukker werden vanwege studie en kinderen, bleef het goed draaiende houden van Casa Esperanza een prioriteit.

De stichting kwam echter na de vliegende start in een lastige financiële positie door stijgende kosten en verzadiging van fondswerving. Hierdoor kon het huis niet blijven draaien. Na grondig onderzoek ging Stichting Esperanza een vruchtbare samenwerking aan met de Duitse stichting BHKW. Deze nam de dagelijkse leiding over en draagt nu samen met Stichting Esperanza Bolivia de financiële lasten. Beide vrouwen blijven inhoudelijk betrokken en denken mee over pedagogische methodes. Voorlichting is voor hen een speerpunt.

Nu de stichting vijftien jaar bestaat, het huis tien jaar staat en 70.000 maaltijden zijn verstrekt gaan de eerste kinderen het huis uit om te studeren. Hun verhalen over wat Elske van der Vliet en Eefje Broer voor hen betekend hebben leven voort. De inzet van beide vrouwen voor een volgende generatie kinderen gaat onverminderd door.

Elske van der Vliet en Eefje Broer zijn landelijk de jongste vrouwen die dit jaar een Koninklijke onderscheiding ontvangen.

De heer H.B. (Bernhard) Hoekman (51 jaar)

Bernhard Hoekman en Martin Kamphuis raakten bevriend toen zij de lerarenopleiding in Zwolle volgden. Een hechte vriendschap ontstaat en vele vakanties samen volgen. Als zij in 2000 op vakantie zijn in Australië krijgt Martin Kamphuis zijn eerste epileptische aanval. In het ziekenhuis wordt bij hem Multiple Sclerose geconstateerd. Het is de start van een mantelzorgperiode die Bernhard Hoekman tot op heden voor zijn vriend Martin vervult.

Bernhard Hoekman is als decaan en docent verbonden aan Scholengemeenschap De Grundel in Hengelo. Hij wordt gewaardeerd als een serieuze en betrokken man van wie mensen op aan kunnen. Dat geldt ook voor Martin die al ruim 20 jaar lijdt aan de ziekte Multiple Sclerose. In al die jaren kan hij rekenen op de trouwe en intensieve zorg van zijn goede vriend. Na hun studententijd verhuisden zij naar een aangepaste woning in Zwolle. Martin bleef daar tot 2011 wonen, tot dat dit niet meer verantwoord was. Sindsdien woont hij in verpleeghuis Zandhove.

Bernhard Hoekman brengt zijn vriend in Zandhove dagelijks een bezoek. Hij zorgt voor boodschappen, gaat mee naar dokters- en tandartsafspraken en haalt Martin in de weekenden op voor een wandeling of een rondje rijden in de omgeving. Tijdens zijn zes weken durende zomervakantie doet hij wat extra’s: een rolstoeltaxi huren en met Martin op bezoek gaan bij familie en vrienden. Als Martin iets nodig heeft, zoekt Bernhard

Hoekman dat voor hem uit. En nu zelfstandig wonen niet meer kan, zorgt hij ervoor dat Martin comfortabel leeft. Hij doet er alles aan om het leven voor Martin wat dragelijker te maken en ervoor te zorgen dat hij nog een stukje zelfstandigheid behoudt.

Martin Kamphuis kan tot op de dag van vandaag op de onvoorwaardelijke steun, trouw en vriendschap van Bernhard Hoekman, en indirect ook van diens vrouw, rekenen. “Bernhard doet alles voor mij, wat ik niet meer kan”, aldus Martin.

Ridder in de Orde van Oranje - Nassau

De heer E.T. (Eddie) Sevink (54 jaar)

Eddie Sevink: de hardlopende ondernemer en goede-doelen-man. Sinds 2004 is hij eigenaar van Run2day in Zwolle, een speciaalzaak voor onder meer hardloopschoenen. Met een passie voor lopen heeft hij van zijn hobby zijn beroep gemaakt. Zijn winkel is meer dan een hardloopwinkel. Vanuit deze plek initieert, organiseert en faciliteert hij diverse goede doelen acties. Daarbij gaat zijn hart uit naar onderzoek en zorg voor zieke en kansarme kinderen, zowel in Nederland als ver daarbuiten in Nepal.

De winkel is de basis voor allerlei hardloopevenementen en goede doelen acties. Met de diverse lopen die hij organiseert, ondersteunt hij 112 Nepal, Nikai4Life en Stelvio for Life. De winkel is voor hem ook middel om sociaal actief te zijn, want Eddie Sevink wil mensen helpen. Ruim 30 jaar geleden startte hij met het lopen van marathons voor goede doelen. Kinderen dezelfde kansen geven die je zelf hebt gekregen; het is zijn grote drijfveer en ideaal. Een ideaal dat hij weet te verwezenlijken. Van een waterput in Mexico tot nieuwe bedden voor kindertehuizen in Nepal, een bibliotheek voor kinderen met kanker in Nieuw Zeeland, lesmateriaal voor scholen en het meefinancieren van vervolgonderzoek naar kanker bij kinderen.

Ging het aanvankelijk om eenmalige, kortlopende acties, inmiddels ligt de focus op langere termijn doelen en een gerichte, professionele aanpak. Zoals de oprichting van Stelvio for Life en 112 Nepal. Al zo’n 20 jaar geleden, ver voor de verwoestende aardbeving in 2015, verloor Eddie Sevink zijn hart aan Nepal. Een terugkerend doel is Autism Care Nepal. De basis hiervoor werd gelegd op 25 april 2015 toen hij met een ploeg deelnam aan de Run2Day Mera Peak Challenge om geld in te zamelen voor Autism Care Nepal. Bij terugkomst in Kathmandu maakt hij de zware aardbeving mee. Voor Eddie Sevink als expeditieleider het sein om nog meer hulp te bieden. Terug in Nederland richtte hij de Stichting 112 Nepal op voor de wederopbouw ter plaatse.

Ook lokaal is Eddie Sevink een graag geziene Zwollenaar. Zijn Free Feet Runs door bijzondere locaties en gebouwen in Zwolle zijn populair. Deelnemers mogen hardlopend door het theater, het stadhuis, de brandweerkazerne of het voetbalstadion. Eddie Sevink regelt en faciliteert deze populaire loopevenementen. Iedereen doet een vrijwillige bijdrage voor Nepal en zo verenigt hij het nuttige met het aangename.

Stichting Empower kan ook al bijna 10 jaar op zijn steun en inzet rekenen, een non-profit organisatie voor begeleiding van kinderen, jongeren en jong volwassenen met een Autisme Spectrum Stoornis (ASS) en/of ADHD. De begeleiding is gericht op het ontwikkelen van zelfredzaamheid, zelfstandigheid en een gezonde levensstijl.

Lokaal ondersteunt Eddie Sevink ook projecten als Hart Lopers, Stichting Nikai4life, De Warmlopers en Inloophuis De Bres.

De heer A. (Bert) Teitsma (74 jaar)

Bert Teitsma is een onderwijsman in hart en nieren. Als docent in het basisonderwijs vertrekt hij medio jaren zeventig met zijn gezin naar Curaçao om daar enkele jaren les te geven op een basisschool. Buiten zijn werktijden zet hij vrijwillig gymnastiek-, sport- en spellessen op, bij het ontbreken van sportclubs op het eiland in die tijd. Bij terugkeer in Nederland richt hij in zijn woonplaats Heiloo Wijkvereniging Plan Oost op.

In 1975 adopteert het echtpaar Teitsma een dochter uit Colombia. Een verrijkende ervaring die Bert Teitsma in 1978 doet besluiten toe te treden tot het bestuur van vereniging Wereldkinderen. Hij wordt verantwoordelijk voor de dagelijkse gang van zaken en oriënteert zich in vele landen ter plekke. Hij ziet niet alleen toe op een goede ontvangst en begeleiding, maar ook op nazorg. Ouders kunnen dankzij hem een beroep doen op Wereldkinderen voor pedagogisch advies.

Ondertussen maakte hij in zijn werk de overstap van het basis- en voortgezet onderwijs naar het beroepsonderwijs. Als adjunct-directeur van Kort MBO De Laning in Emmeloord, later onderdeel van ROC Friese Poort, ontwikkelde hij een programma voor ‘drop-outs’; jongeren die om diverse redenen niet in staat zijn een verantwoorde beroepskeuze te maken. Speciaal voor deze groep legt hij zich toe op de ontwikkeling van een landelijk onderwijsprogramma ‘Oriëntatie en Schakelen’ en heeft daarin een pioniersrol. Hij gelooft in de kracht van jongeren en geeft ze verantwoordelijkheid. Gesteund door collega’s introduceerde hij de methodiek ‘Kieswijzer’; een brede oriëntatie op arbeid en beroep. De methode kreeg landelijk navolging.

Enkele jaren later werd hij directeur bij MBO Landstede in Zwolle. Zijn grote affiniteit met sport en spel en zijn besef van de maatschappelijke meerwaarde ervan, resulteerde in 2001 in de start van de opleiding Sport & Bewegen. Hij legde tevens de basis voor een nieuwe competentiegerichte onderwijsvisie ‘Natuurlijk Leren’ die ten grondslag ligt aan het onderwijs bij Landstede onder het motto ‘Talentvol Ontwikkelen’. Daarnaast was hij mede-initiator van de topsportopleiding, vanuit de opleiding Sport & Bewegen. Doel ervan is alle topsporters een individueel passend traject in het MBO te bieden, waarbij studenten hun topsport kunnen combineren met een MBO opleiding.

De opleiding draagt nu de naam Center of Sports & Education (CSE), een begrip in Zwolle en omstreken. De opleiding bedient zowel leerlingen in het voorgezet onderwijs (VMBO-HAVO-VWO) als studenten in het MBO. Gestoeld op de inhoud van ‘natuurlijk leren’ wist Bert Teitsma in 2005 ook voor creatieve studenten een nieuwe opleiding op te zetten: Vormgeving & Entertainment voorzag in een grote behoefte. De opleiding telt nu ruim 700 studenten en heeft opleidingen als Mediamanager, Medewerker Evenementen-organisatie, Mediavormgever en Fotografie.

Na zijn pensioen zet Bert Teitsma zich nog steeds in voor kinderen en jongeren, zoals voor Stichting Kind in Beeld, waarvan hij medeoprichter en voorzitter is. Ook kan StudioTaS Business & Public Events op hem rekenen. Zo adviseert hij organisaties van dancefestivals zoals Free2Dance, onderdeel van het Bevrijdingsfestival Overijssel.

Mevrouw C.A.H. (Conny) Naerebout – Schoenmakers (78 jaar)

Conny Naerebout – Schoenmakers gunt ieder mens de warme nabijheid van anderen. In haar bestuurlijke vrijwilligerswerk bij onder meer Naturistenvereniging Oost Nederland (NON) en vereniging de Zonnebloem zorgt zij voor de nodige verbinding tussen mensen. Zeker als het om eenzame of zieke mensen gaat voor wie dat zo belangrijk is.

In 1990 werd Conny Naerebout met haar echtgenoot lid van de NON. Al gauw werd zij achtereenvolgens bestuurslid, secretaris en uiteindelijk voorzitter van het terreinbestuur van Balderhaar, net over de grens in Duitsland.

Zij maakte daarmee deel uit van het hoofdbestuur van de NON. Conny Naerebout was een betrokken en gewetensvol voorzitter die ook verantwoordelijk was voor de vrijetijdsbesteding op het terrein. Met haar lange termijn visie en gevoel voor verhoudingen slaagde zij erin een goede relatie met de omgeving op te bouwen.

Na een aantal jaren werd Conny Naerebout bestuurslid van Stichting Instandhouding en Exploitatie Naturistenterreinen (SIEN). Ze bleef zich echter onverminderd inzetten voor een goede verstandhouding met de plaatselijke Duitse bevolking om waar nodig te interveniëren of zaken vlot te trekken. Meer dan 25 jaar heeft zij zich voor het terrein ingezet. Zij stond als voorzitter sterk in haar schoenen en wist tegelijkertijd iedereen aangehaakt te houden. ‘We moeten het samen doen’, is haar filosofie en die heeft ze binnen Balderhaar/NON en SIEN stevig weten te verankeren.

Conny Naerebout is daarnaast vrijwilliger van het eerste uur van Nationale Vereniging de Zonnebloem. Al jarenlang zet zij zich in voor mensen met een lichamelijke beperking en mensen die dreigen te vereenzamen, vaak ouderen. Twintig jaar lang was zij als secretaris van het regiobestuur van Zonnebloem Zwolle de spin in het web in de ondersteuning van 13 afdelingen. Bovendien was zij voorzitter van diverse afdelingen en ook voor het bezoekwerk van vrijwilligers actief. Sinds 2020 is zij vrij inzetbaar en springt zij in bij andere Zonnebloemafdelingen waar dat nodig is.

Daarnaast was Conny Naerebout vrijwillig actief voor de padvinderij, voor de oudercommissie op de school van haar kinderen, voor sportverenigingen als trainer en jurylid en als gastouder voor kinderen met een sociaaleconomische achterstand uit Europa. Bovendien was zij als mantelzorger verantwoordelijk voor negen naasten, waaronder haar echtgenoot. Het vele vrijwilligerswerk illustreert de vanzelfsprekendheid waarmee Conny Naerebout zich inzet voor een ander. Want zoals zij zelf zegt ‘Zonder elkaar is iedereen alleen’.

De heer P. (Peter) Heij (64 jaar)

Het is veelzeggend dat dr. Peter Heij te vinden is in de canon Lichamelijke Opvoeding. Van jongs af aan is hij mateloos geboeid door bewegen en het belang ervan voor de maatschappelijke en lichamelijke ontwikkeling van kinderen en jongeren. Niet voor niets is het de rode draad in zijn leven die zich manifesteert in zijn professionele loopbaan in het hoger onderwijs, zijn promotieonderzoek en zijn vrijwilligerswerk.

Al bijna 50 jaar lang maakt Peter Heij zich sterk voor de Christelijke Gymnastiek Vereniging DOK in Ede. Hij gaf er 20 jaar les en droeg bij aan de prestaties van de jongens en heren turners. Ook was hij initiator van de onderscheidingscommissie omdat daarvan een sterkte stimulans uitgaat. Daarnaast had hij zitting in technische-, wedstrijd- en jurycommissies. Met zijn scherpe oog voor bestuurlijke vernieuwing bracht hij de vereniging verder. Zijn publicaties in turn-technische vakbladen waren van invloed op het verenigingsbeleid. Als beheerder van het verenigingsarchief initieert en organiseert hij bovendien diverse tentoonstellingen. Al geruime tijd is hij bezig met het 100-jarig bestaan van de vereniging dit jaar.

Peter Heij heeft daarnaast grote vrijwillige verdiensten voor de Koninklijke Nederlandse Gymnastiek Unie (KNGU), voorheen bond (KNGB). Hij was lid van de

demonstratieploeg, ging als staflid mee op zomerkampen, was docent bij regionale en landelijke technische dagen, trainer, examinator, voorzitter van de werkgroep Opleidingen en lid van de Technische commissie en de commissie Turnen. Daarnaast was hij schrijver van diverse beleidsstukken en artikelen in het bondsorgaan, gericht op de bewegingsontwikkeling van het kind.

Met zijn visie op bewegen - geïnspireerd door het gedachtengoed van zijn leermeester professor C.C.F. Gordijn - werd hij de grondlegger van het zogenaamde alternatief methodisch turnsysteem. Een systeem waar iedereen op het eigen niveau op verschillende onderdelen kan presteren. Een systeem dat in essentie draait om maatwerk, toegesneden op de individuele competenties van kinderen en jongeren. Waarbij niet de prestatie, maar de beleving en het plezier en de uniciteit van ieder kind telt en tot zijn recht komt.

Peter Heij vroeg ook aandacht voor het fenomeen van sportverdwazing en het belang van grenzen aan belasting en belastbaarheid. Daarin was hij zijn tijd vooruit. In 1997 werd hij benoemd tot erelid van de bond. In zijn vrije tijd is hij ook actief voor de stichting CCF, waar hij zich als secretaris, redacteur, archivaris en organisator inzet voor het beheer van de historische vak-boerderij van professor Gordijn, met alle boeken en objecten die daarbij horen.

De visie van Peter Heij op bewegen en bewegingsonderwijs komt ook tot uitdrukking in zijn loopbaan als docent Lichamelijke opvoeding aan de Christelijke Hogeschool Windesheim in Zwolle (tot 2020). Zijn proefschrift uit 2006 en talloze (inter)nationale publicaties droegen bij aan de ontwikkeling van bewegingsonderwijs binnen het vakgebied, waarbij niet de sport, maar de mogelijkheden van ieder kind het uitgangspunt zijn.